Mətləb Muxtarov. Övladlığa götürülmüş gecənin qaranlığı

Pəncərəmin tərləmiş şüşəsi ağlayırdı səssizcə,
qaranlıq sürətlə keçirdi gecənin yanından,
heç kəs onu saxlamırdı.
Nə gecə,nə yol polisi,nə də mən.
Mən saxlaya bilmirdim, çünki
gecəni seyr edirdim, şəhəri seyr edirdim
və göydələnlər hamiləydi reklam lövhələrindən.
Fahişələr övladlığa götürmüşdü qaranlıq küçələri,
pişiklər övladlığa götürmüşdü zibil yeşiklərini,
sən övladlığa götürmüşdün məni və bütün kitablarımı.
Mən mündəricatlar qədər sadə,
mən ilk şeirlərim kimi dayazdım.
Kitablarımdakı cümlələr gələcək zamanda bitirdi,
əslində bütün cümlələr gələcək zamanda bitir
sadəcə biz keçmişi yaşayaraq yaşlanırıq.
Mən səni yaşayıram, sən məni yaşayırsan.
Bizi heç kim yaşamır.
Məni heç kim anlamır.
Mən,
həyatı döydüyümə görə həbs olunmuşam pəncərə önünə,
amma arzuladığım kimi deyil pəncərəm önündəki mənzərə.
Nə günəş oyadır məni hər sabah qırmızı şualarla,
nə quşlar uçur dəniz kənarında qeyri-qanuni
əvəzində həmişə eyni tərəfə uçan elektrik məftilləri
və həmişə eyni tərəfə baxan daş heykəlləri görürəm.
Bax,budur bütün mənzərə.
İndi sən de mənə, səni necə fikirləşim?
Səni necə sevim səssizcə?
Qaranlıq yenə sürətlə keçirdi gecənin yanından
Mən tutmaq istəyirdim onu,
Tutmaq, yatağıma salmaq və sevişmək bütün gecə,
nə şəhəri seyr etmək,
nə küçəyə baxmaq gizlincə,
nə də gecəni pusquda gözləmək,
qaranlıqda sevmək və sevişmək,səni düşünərək.

http://kultaz.com