6 Mart 2024 Çarşamba

Tərcümələrimdən. Kanae Minato (Yaponiya). ETİRAFLAR (davamı)

 

Son dərs günündə yenə də Verterlə mən Naokigilə getdik. Axşam saat altı radələri idi, amma günəş üfüqdən yüksəklikdə dayanmışdı. Naokinin evləri qarşısında tamam tər içində idim.

Həmin gün Naokiyə qan analizinin nəticələrinə aid məktub gətirmişdim. Fikirləşdim ki, Süya həqiqəti bilirsə, Naoki də bilməlidir. İnanmırdım ki, məktubumdan sonra Naoki məktəbə qayıdacaq, qayıtsa ya qayıtmasa, vecimə deyildi. Mən sadəcə istəyirdim ki, Naoki daha həyəcan keçirməsin. Naokinin anası qapını azacıq araladı, Verter konspektləri və sinif yoldaşlarımın çəkdiyi açıqcanı hədiyyə kimi ona uzatdı. Təəccübləndim ki, açıqcanı indi verir. Onu tamam unutsaydı!

Gördüm ki, isti havaya baxmayaraq, Naokinin anası uzunqol yun köynəkdədir, bəlkə evdə kondisioner işləyirdi. Ananın üzünə fikir vermədim. Ona Naokiyə yazdığım məktubu ötürmək istəyirdim ki, Verter çəkməsini qapı arasına soxub qışqırdı:

-         Naoki, oradasansa, məni eşit! Əzab çəkən təkcə sən deyildin. Süya da əzab çəkirdi. Sinif yoldaşları ona işgəncə verirdilər. Çox qəddarcasına! Amma mən onları inandırdım ki, belə etmək olmaz. Və onlar islah oldular. Naoki, bilirəm, ağır günlər keçirirsən, amma dinlə! Sənə kömək edəcəm. İnan mənə! Sabah mütləq məktəbə gəl! Gözləyəcəyik!

Onu dinləyərkən, əsəb keçirirdim. Məgər Verter demirdi ki, guya kimsə Süyaya paxıllıq edir? İndisə deyir ki, uşaqlar Süyaya işgəncə veriblər. Başımı qaldırıb yuxarı baxdıqda, ikinci mərtəbənin pəncərə pərdəsi, Naokinin otağının pərdəsi xəfifcə tərpəndi.

Verter çox coşqulu, həyəcanlı idi, gözləri dəli gözü kimi parlayırdı. O, Naokinin anasına yüngül təzim etdi. Qonşular səs-küyə çıxıb nə baş verdiyni bilmək istədilər. Verter geniş təbəssümlə mənə dedi:

-               -     Çox sag ol ki, Midzuho, mənimlə gəlirdin!

O mənə müraciət edirdi, amma səsi gərəksiz dərəcədə zil çıxırdı, qonşular onu eşitmişdilər. Bu bir aktyorun oyunu idi. Mən də tamaşaçı rolunda idim. Mən əvvəldən axıra kimi şahid idim ki, nümunəvi müəllim problemli şagirdin evinə necə gəlib-gedir.

Naokiyə ünvanlanmış məktub cibimdə qaldı. Onu var gücümlə əzdim.

Həmin gecə Naoki anasını öldürdü.

Tərcümələrimdən. Kanae Minato (Yaponiya). ETİRAFLAR (davamı)

 


Ertəsi gün sinfə gəldikdə, bir neçə oğlan fit çaldı, qızlar da lövhəyə baxıb gülürdülər. Lövhədə təbaşirlə ürək şəkli çəkilmişdi, içində mənim və Süyanın adı yazılmışdı. Gözlərimi endirib sakitcə yerimə keçdim. Partamın üstündə də markerlə ürək şəkli çəkilmişdi.

-         Sabahın xeyir, Midzuho! – Ayako əlindəki telefonu yellədərək, qışqırdı. Ona fikir vermədən əyləşib kitabı açdım, oxumağa başladım.

Süya peyda olanda, onu da gülüşlə qarşıladılar. O, lövhəyə qısa nəzər salıb çantasını partaya qoydu və hamıdan bərk fit çalan Takaxiroya yaxınlaşdı.

-               -     Nədi, qatil, deməyə nə sözün var? – Takaxiro saymazyana gülümsəyərək soruşdu.

Süya cavab vermədi. Əlini uzadıb dırnağının ucu ilə Taxakironun üzündə bir cızıq açdı, bu qırmızı xətt bütün işgəncələrə son qoydu. Cızıq Süyanın qanı ilə çəkilmişdi. Oğlanlardan bir neçəsi qışqırdı, sonra sakitlik çökdü.

-         Midzukini tutan sən idin? Onun qarşısında yaltaqlanırdın? – Süya Ayakonu göstərdi. Sonra o, Ayakoya yaxınlaşıb yaralı barmağını yuxarı qaldırdı. Qan onun biləyinə qədər axmışdı. Ayako qorxub əlləri ilə üzünü qapadı, amma Süya qanlı əlini onun parta üzərindəki telefonuna toxundurdu. Ayako qışqırdı.

-         Qorxaq! - Süya dedi. – Özün çirkli işləri görmürsən, başqalarına etdirirsən? O qədər avamsan ki, anlamırsan ki, səndən sui-istifadə edirlər?

Sonra Süya Yusukenin partasına yaxınlaşdı. Yusuke baş verənləri səssizcə izləyirdi.

-               -      Sən də bu gic qızı mənə yönəltdin, cırnatdın onu? – Süya soruşdu.

Bu sözlərdən sonra Süya əyilib Yusukenin dodaqlarından öpdü. Bütün sinif nəfəsini qısdı. Yusuke, idmançı oğlan, birdən-birə ağardı.

-         Nədi, xoşuna gəldi? – Süya təbəssümlə dedi. – Cəza vermək? Siz ədalət qurumu deyilsiniz! Bilirdiniz ki, Moriqutinin qızı hovuza tərəf gedib. Vaxtında hər şeyi danışsaydınız, qız tələf olmazdı! Hamınız günahkarsız! Elə bilirsiniz, məni cəzalandırmaqla günahlarınızı yuyursunuz? Nə oldu? Siz əsil riyakarsınız! Əgər bu şəkildə davam etsəniz, gələn dəfə hər birinizi, dilimi ağzınıza salaraq, öpəcəm!

O vaxtdan Süyadan hamı əl çəkdi.

Tərcümələrimdən. Kanae Minato (Yaponiya). ETİRAFLAR (davamı)

 


Yusuke açıq-aydın Süyaya qarşı çıxdıqdan sonra Süyanın partası hər gün süd paketləri ilə dolu olurdu. Təzyiqdən paketlər partlayıb dağılırdı. Bir dəfə kimsə çürümüş qatıq gətirib qoymuşdu. Süya hər gün dinməz-söyləməz halda paketləri yığışdırıb atırdı. Onun dəftərləri, idman forması itirdi, kimsə onun dərsliklərinin hər səhifəsində “qatil!” sözünü yazmışdı. Əksər uşaqlar yenə də Süyanı iqnor edirdilər, amma bir neçə uşaq ciddi şəkildə Süyanı qısnayır, əzab verirdilər.

Bir gün hamımız eyni mesajı aldıq: Süya cəzalanmalıdır! Oyun başladı! Kim ən çox xal toplayar?

Bu mesaj əvvəlki naməlum nömrədən gəlmişdi. Sadə qaydalar vardı: Süyaya qarşı edilən işgəncələrdən xəbər verməli və xal qazanmalıydıq. Kim az xal toplasaydı, “qatilin dostu” sayılacaqdı və özü də qısnamaya məruz qalacaqdı.

Süyanın halına acımırdım, amma təklif edilən oyun xoşuma gəlmirdi və mən iştirakdan imtina etdim. Elə bilirdim, hamı belə edəcək. Bir neçə gün sonra sinifdə ən sakit uşaqları – Yukari və Sasukini gördüm, onlar ayaqqabı dolabının yanında dayanıb, Süyanın siyirməsini süd paketləri ilə doldururdular, sonra da telefonla hesabat göndərdilər.

Deməli, əgər bu sakit şagirdlər oyuna qatılıbsa, mən sıfır xallı yeganə şagirdəm?

Növbəti həftə sinfə gələndə çox həyəcanlı idim, amma hər şey adi keçdi. Görünür, xal qazanmayan başqa şagirdlər də vardı. Rahat nəfəs aldım ki, hamı dəlilik etmir.

Tərcümələrimdən. Kanae Minato (Yaponiya). ETİRAFLAR (davamı)

 


Konspektləri Naokiyə may ayının sonlarından verməyə başladıq. Keçmişdə mən Naokigildə çox olmuşdum, mən balaca olanda, Naokinin bacısı mənə dayəlik edərdi.

Məni və Verteri qapıda Naokinin anası qarşıladı. Mən çoxdan onu görmürdüm, amma o əla görünürdü – şıq geyimi, makiyajı.

“Naoki kökələri çox sevir. Bir dəfə anası soğan doğramaqdan ağlayırdı, Naoki ona burun dəsmalı gətirmişdi! Xəttatlıq müsabiqəsində Naoki üçünçü yeri qazanıb!”

Uşaqlıqdan Naokiyə tərifləri eşidirdim: Naoki bunu etdi, onu etdi!

Elə bilirdim, konspektləri verib qayıdacağıq, amma Naokinin anası bizi içəri dəvət etdi, qonaq otağındakı divanda əyləşdik. Verter razı görünürdü, amma Naokinin anasında narazılıq hiss edilirdi.

Qonaq otağı mənə tanış idi. Uşaqlıqda biz burada loto və kart oynayardıq. Naokinin otağı ikinci mərtəbədə, qonaq otağının düz üstündə yerləşirdi. Gözümü tavana zilləyərək, düşünürdüm ki, görəsən, Naoki otağındadır?

Ana bizə çay verdi və Verterə dedi:

-         Naoki hələ əvvəlki müəlliməyə görə əzab çəkir. Hamı sizin kimi enerjili olsaydı, heç nə baş verməzdi...

Anladım ki, Naoki anasına sonuncu dərs günü haqqında heç nə deməyib, yoxsa anası sizin haqqınızda bu qədər sakit və yekəxana danışmazdı.

Deməli, Naoki anasına heç nə deməyib və təklikdə iztirab çəkir. Olanlardan xəbərsiz ana sizin dalınızca yaman danışırdı, qızınızın ölümü haqqında bir kəlmə də demədi! Yəqin, ana ağlına gətirmirdi ki, oğlunun bu işdə əli var.

Naoki aşağı enmədi. Deyəsən, anası bizi içəri dəvət etmişdi ki, ancaq şikayər etsin. Verter üzündəki axmaq ifadə ilə başını yellədirdi, sanki hər sözüylə razılaşırdı. Məncə, Verter ananı dinləmirdi.

-               -      Xahiş edirəm, Naokini mənə həvalə edin! – qadın, nəhayət, susanda,Verter dedi.

Yuxarıdan səs-küy eşidildi, deyəsən, Naoki deyiləni duymuşdu.

Lakin Naoki nə ertəsi gün, nə də sonralar məktəbə gəlmədi. Biz özümüzü elə aparırdıq ki, sanki heç nə baş verməyib, Süyanı da sanki görmürdük.

Tərcümələrimdən. Kanae Minato (Yaponiya). ETİRAFLAR (davamı)

II. Əzabkeş

İki ay əvvəl mən sizi, Moriquti-sensey, hər gün məktəbdə görürdüm, amma indi bilmirəm, sizinlə necə əlaqə saxlayım. Siz sinfimiz qarşısında etiraf etdiniz ki, qızınızın qatilləri olmuş iki şagirdin cəzasını qanuna həvalə edə bilməzsiniz, ona görə özünüz onlara cəza verəcəksiniz. Sonra da yox oldunuz. Düşünürəm, bu sizin tərəfdən çox məsuliyyətsiz hərəkətdir. Siz qalıb sonrakı hadisələri, günahkar uşaqların taleyini öyrənməliydiniz.

Siz yox olandan sonra sinifdə baş verənlərdən danışmaq istəyirəm. Sizə uzun-uzadı bir məktub yazdım, sonra anladım ki, onu oxumayacaqsınız. Sonra öyrəndim ki, bir jurnal tərəfindən həvəskar yazarlar üçün müsabiqə elan edilib, siz o jurnalı tənəffüslərdə müəllimlər otağında tez-tez oxuyardınız. Bu müsabiqələrdə adətən istedadlı yeniyetmələr qalib gəlir, mən də bəxtimi sınamaq istədim.

Bir az həyəcan keçirirəm ki, Sakuranomi-senseyin populyar olmuş aylıq köşəsini aprel ayından bəri çap etmirlər,  deməli, siz daha o jurnalı oxumursunuz. İndi məktubumu çap etsələr də, heç nə bilməyəcəksiniz. Amma yenə də cəhd edirəm.

Bunu ona görə etmirəm ki, köməyinizə ehtiyacım var. Sizə sadəcə bir sualım olacaq.

16 Şubat 2024 Cuma

Tərcümələrimdən. Kanae Minato (Yaponiya). ETİRAFLAR (davamı)

 

Mən həqiqəti bilirdim, A.B. də məktəbə gəlməyə davam edirdilər. Onların vecinə deyildi ki, sinfə polis gələcək. A. qalib bir təbəssümlə məndən soruşdu ki, nə üçün onun etirafından sonra polisə xəbər verməmişəm. Nə olub ki? Bu bədbəxt hadisədir. Mən A.-nın etdiyi cinayət haqqında hamıya danışıb ona şöhrət qazandırmaq istəmirdim. Bir ana kimi, A.B.-nin ölməsini istəyirdim. Bir müəllim kimi gərək hər şeyi polisə danışaydım, həmçinin bu uşaqları müdafiə etməliydim. Polis qərara gəldi ki, Manami bədbəxt hadisə nəticəsində ölüb, mən B.-nin anasına söz verdim ki, hər şey bu cür qalacaq. Nə nəcib hərəkətdir, deyilmi? B.-nin işdən gələn atası olanları öyrənib mənə pul təklif etdi. Razılaşmadım. Pulu götürsəydim, B. hesab edəcəkdi ki, hər şeyi unuda bilər. Mən isə istəyirdim ki, o ömrü boyu bunu xatırlasın, və gələcəkdə ləyaqətli həyat sürsün. Əgər atası oğluna kömək etmək istəyirsə, qoy B.-ni həyatı boyu dəstəkləsin.

Əgər A. başqa birisini öldürsə, onda necə?

Hm... siz mən gözlədiyimdən daha soyuqqanlı imişsiniz... QİÇS haqqında dediklərim sizi şoka saldı, amma balaca qızın ölümü vecinizə olmadı. Amma A. hələ heç kimi öldürməmişdi. Takenaka xanım məxmər çantanı mənə gətirəndə, həmin gecə məktəbə gedib çantadakı elektrik gücünü ölçdüm. Qısaca, bu güc nə dördyaşlı uşağı, nə də ürəyi xəstə qocanı öldürə bilərdi. Cərəyanın gücünü özümdə yoxladım. Zəifdi. Manami sadəcə huşunu itirmişdi. Demişdim ki, o suda boğulub. Hadisənin ertəsi günü A. B.-dən soruşdu ki, qızı niyə hovuza atıb? Mən də soruşmaq istəyirəm – niyə heç kimi köməyə çağırmadı? Niyə dərhal qaçıb getmədi?

Axı Manami hələ sağ idi.

Tərcümələrimdən. Kanae Minato (Yaponiya). ETİRAFLAR (davamı)

 İlk dərs günlərindən B. mehriban bir uşaq idi. Onun iki bacısı vardı, valideynləri oğullarına böyük sevgi və diqqət verirdilər, çünki qızlardan xeyli sonra anadan olmuşdu. A. ilə söhbətdən sonra B.-ni məktəb hovuzu yanında söhbətə çağırdım. O başa düşdü, niyə onu çağırıram və məni evlərinə dəvət etdi. Axşam B.-nin evlərinə getdim. O soruşdu ki, anası söhbətdə iştirak etsə, etiraz etmərəmmi? Deyəsən, anasının heç nədən xəbəri yoxdu. Mən etiraz etmədim və B.-dən məktəb haqqında, dərsləri haqqında soruşdum.

O tennis klubuna üvz olmuşdu. B. çoxdan hansısa idmanla məşğul olmaq istəyirdi, tennisi əla idman hesab edirdi. Məşqlər başlayanda, B. anladı ki, səhv edib, yeni üzvlərə beş ay raketka verilmirdi. B. heç məyus olmadı. İyun ayının sonunda bir neçə dəfə oynadı, əlində raketka məşqə getməyi çox sevirdi, bilirdi ki, kənardan əla görünür.

Yay tətili ərəfəsində məşqçi Tokura-sensey üzvləri qruplara böldü. B. ümumi fiziki formanı yaxşılaşdırma qrupunda idi. Bu qrupda iki oğlan da vardı, məşqə gəlməyən D.E. – hamının “Kati” qadın adıyla çağırdığı solğunbənizli arıq oğlan.

Hər gün B. və Kati məktəbin ətrafında dövrə vurub qaçırdılar. B. əmin idi ki, fiziki hazırlığı yaxşıdır, ona görə məşqçiyə qəzəblənirdi. Bir dəfə bir qız soruşdu ki, tennis klubunun üzvüsənsə, niyə daim qaçırsan? B. bü cür alçaldılmağa daha dözə bilmirdi. Məşqçi Tokuranın yanına gəlib tələb etdi ki, onu birinci qrupa keçirsin. Tokura maraqlandı ki, B.-nin xoşuna gəlməyən nədir – dövrə vurub qaçmaq, yoxsa Kati ilə birgə qaçmaq? Əlbəttə, B. Kati ilə qaçmaq istəmirdi, amma həqiqəti deməyə ürək etmədi. Məşqçi ciddi şəkildə dedi:

-          -  Səni başqalarının fikri çox narahat edir. Belə heç vaxt güclü ola bilməzsən! Bir azdan ümumi məşqlər başlayacaq, bir az döz.

Amma ertəsi gün B.-nin anası zəng edib bildirdi ki, oğlu tennis klubuna daha getməyəcək, çünki imtahanlara hazırlaşmaq üçün kursa yazılıb.

Əvvəlcə B.-nin qiymətləri həqiqətən yüksəldi. Oxuduğu kursda da ikinci oldu. Onun sinif yoldaşı Q. da həmin kursa yazıldı, amma B.-nin səviyyəsinə çatmırdı.

Tərcümələrimdən. Kanae Minato (Yaponiya). ETİRAFLAR (davamı)

 

Növbəti məktəb iclasında mən rəhbərliyə bildirdim ki, A. elektrik cərəyanı ilə vuran pulqabı ixtira edib və C.-nin dediyinə görə, hələ ibtidai məktəbdə təhlükəli işlərlə məşğul olub. Lakin rəhbərlik hesab etdi ki, “oyuncaq” təhlükəli deyil, mənə tapşırdılar ki, A.-ya xəbərdarlıq edim və onu cəzalandırım. Mən hətta A.-nın valideynlərinə zəng vurdum, onu ittiham etmək üçün yox, bildirdim ki, oğulları elektriklə təhlükəli eksperimentlər edir, buna diqqətli yanaşsınlar. A.-nın anası zəngimdən qəzəblənmişdi və məni sancmaq fürsətini əldən vermədi:

-          -  Çox maraqlıdır, bu cür zənglərə necə vaxtınız qalır, axı sizin uşağınız var və ona baxmalısınız!

Hər gün A.-nın internetdəki səhifəsini yoxlayırdım. O deyəndə ki, ixtirasını başqa adama da göstərəcək, elə bildim saytda peyda olacaq, amma heç bir yenilik yoxdu.

Növbəti həftə A. dərsdən sonra qalın bir zərflə mənə yaxınlaşdı və xahiş etdi ki, sənədləri imzalayım. Bu, məktəblilərin milli elmi sərgi-yarmarkasında iştirak üçün sifariş idi. Sifarişlərin qəbulu iyun ayının sonunda, yay tətili ərəfəsində bitirdi, düşünürdüm ki, kimsə iştirak etməyəcək. Heç ağlıma gəlməzdi ki, A. pulqabısını müsabiqəyə təqdim etmək istəyər!

Layihənin adı “Oğurluq əleyhinə pulqabı”, məqsədi – “pulumu cibgirlərdən qorumaq” idi. Sifariş tam doldurulmuşdu, təkcə bu layihəni təsdiqləyən müəllimin imzası və adı yoxdu.  Gördüm ki, A. ixtirasına düzəliş edib, pulqabının sahibi üçün qoruyucu əlavə edib, oğrunu isə cərəyan vuracaqdı. Sifarişdə ixtiranın yığılma prosesinin təsviri və ullüstrasiyalar vardı.

Tərcümələrimdən. Kanae Minato (Yaponiya). ETİRAFLAR (davamı)

 



Manaminin dəfni sakit keçdi. Bilirəm, sizlərdən kimsə dəfnə gəlmək istəyərdi, amma mən icazə verməmişdim. Bir tərəfdən, istəyirdim ki, Manaminin dəfnində çoxlu adam iştirak etsin, digər tərəfdən, ən vacib olanı atasının qızı ilə vidalaşması idi. Ata və qız yalnız bir dəfə, ötən ilin sonunda görüşmüşdülər. Bundan xəbərim yoxdu, bir gün Manami televizor ekranını göstərib, “dünən bu əmini gördüm” – dedi.

Elə bildim ürəyim dayandı. Qızım dedi ki, bu adam uşaq baxçasının hasarından ona baxırdı, Manami yelləncəkdə yellənirdi. Kişi qızımı adıyla çağırıb yaxın gəlməyi xahiş etdi. Manami ehtiyatla hasara yaxınlaşdı, mat qalmışdı ki, adam onun adını haradan bilir. Həmin kişi soruşub ki, qız xoşbəxtdirmi, Manami də geniş təbəssümlə təsdiqləyib. Kişi, “yaxşı”, - deyərək uzaqlaşıb. Şübhəsiz, bu Manaminin atası idi. Baxçanın müdiriyyəti mühafizəni gücləndirmişdi, hətta yaxın binalarda yaşayanlar baxçanın hasarı yanında uzun müddət qalanda, yoxlanırdılar. Manaminin atası şübhə doğurmazdı, onun adını eşidən mühafizəçi hətta onu içəri dəvət edərdi.

Qızımın dediklərindən sonra ilk dəfə düşündüm ki, sevgilim bu illər ərzində, görəsən, necə yaşayıb. Beş il ərzində ilk dəfə olaraq, ona zəng etdim. O zaman öyrəndim ki, QİÇS-in simptomları daha da artıb. Sevgilimi yoluxduran qız dərhal xəstələnmişdi, amma gerçəkdə virusun inkubasiya dövrü beş ildən on ilə qədərdir. Sevgilimdə xəstəliyin inkişafı on dörd il çəkdi. Bilmirdim, nə deyim. O söz verdi ki, bir də Manami ilə görüşməyəcək. Onun həyatsız səsində, sizin televiziyada gördüyünüz güclü və enerjili adamdan əsər-əlamət qalmamışdı. Təklif etdim ki, qış tətilindən sonra üçümüz görüşək və birgə vaxt keçirək. Bunu xəstəlikdən ölən adama yazığım gəldiyi üçün etmirdim, mən qısa müddətli olsa da, həqiqətən əsil ailə kimi olmaq istəyirdim. Amma o imtina etdi.

O, yalnız Manami öləndən sonra onu qucaqlaya bilmişdi. Dəfn ərəfəsində o, bütün gecəni qızımı bağrına basıb hönkürür və özünü, yaşadıqlarını günahlandırırdı. Biz elə hey ağlayırdıq, göz yaşlarımızı tuta bilmirdik, təəssüf edirdik ki, bir ailə kimi ola bilmədik.

Bu gün sizə peşman olduqlarımdan xeyli danışdım.

Tərcümələrimdən. Kanae Minato (Yaponiya). ETİRAFLAR (davamı)

 Həmin gün müəllim iclası gec bitdi. Tibb bacısı da iclasda iştirak edirdi. Siz, qızlar, yaxşı ki, Manami ilə qalmağa razı olmuşdunuz. Amma Manami tibb otağında deyildi. Əvvəl elə bildim ki, başqa qızlarla hardasa oynayır, məktəbin geyim otağına, ayaqyoluna baxdım. Manami heç yerdə yoxdu. Qızlarla rastlaşdım, onlar dedilər ki, Manami tibb otağında olmayıb, qızlar da elə bilib ki, o, məktəbə gəlməyib. Birlikdə qızımı axtarmağa başladıq. Dərslər qurtarmışdı, amma məktəbdə xeyli adam vardı, hamı uşağı axtarırdı.

Manamini Hosino tapdı. O, beysbol klubunda məşqini bitirib gəlirdi, xatırladı ki, Manami bəzən məktəbin hovuzu yanında olurdı. Qapı zəncirli qıfılla bağlı idi, ona görə biz hasardan aşdıq, amma uşaq qapı arasından keçə bilərdi. Üzgüçülük komandası məşqini çoxdan bitirmişdi, hovuzdakı su qara və çirkli idi, hovuzu ilboyu boşaltmırdılar ki, yanğın vaxtı sudan istifadə edilsin.

Manaminin bədəni qara suda üzürdü. Onu dərhal hovuzdan çıxardıq, amma bədəni tamam soyumuşdu, balaca ürəyi çoxdan susmuşdu. Amma mən dayanmadan ürək masajını edərək, qızımı çağırırdım. Uşağın cəsədini tapdığına görə şok yaşayan Hosino kömək dalınca qaçdı. Manamini xəstəxanaya apardılar və məlum oldu ki, o boğulub. Heç bir zədəni aşkar etməyən polis bu qənaətə gəldi ki, bədbəxt hadisə baş verib, qızım hovuza düşərək boğulub.

Manamini tapanda hava qaralmışdı, amma aydın xatırlayram ki, Takenaka xanımın iti Muka hovuzun hasarı yanında sakitcə dayanmışdı. Hasarın dibində polis çörək qırıntıları tapdı, Manami iti yemləmişdi. Siz qızımı dəfələrlə hovuzun yanında görmüsünüz. Düşünürəm, qızım hər həftə Mukanı yemləyirdi. Takenaka xanım xəstəxanada olduğu müddətdə qonşular itə qulluq edirdilər, amma Manami bunu bilmirdi. Qızım əmin idi ki, o olmasa, Muka acından ölər! Ona görə gizlicə tibb otağından çıxıb hovuzun yanına gələrdi. Mən bunu bilmirdim. Manami, bəlkə də, qorxurdu ki, onu danlayaram, ona görə mənə yalan deyirdi, deyirdi ki, guya qızlarla oynayır. Əgər mən bunu bilsəydim! Əgər qızıma düzgün suallar versəydim! Manami hovuzun yanında olmazdı!

Qızım ona görə tələf oldu ki, mən ona pis baxırdım. Çox təəssüflənirəm ki, hadisə məktəbin ərazisində baş verib və sizin hər birinizə təsir göstərib. Bir ay keçib ki, qızım yoxdur, amma mən hər səhər ümid edirəm ki, Manamini yanımda mışıl-mışıl yatan görəcəm. Bir yataqda elə yatırdıq ki, bir-birimizi bədənimizlə duyaq. Bəzən özümü zarafatyana uzaq tuturdum, qızım da yaxınlaşıb bərk-bərk mənə qısılardı. Yalnız o zaman rahat yuxuya gedərdi.  Hər səhər ağlayıram ki, bir daha əlim qızımın yumşaq saçlarına, isti yanaqlarına toxunmayacaq...

Direktora bildirəndə ki, işdən çıxıram, səbəbini soruşdu. Kitahara-san, siz düz deyirsiniz, məhz Manami ilə baş verənlərdən sonra işdən çıxmaq istəyirəm. Başqa səbəb olsaydı, hansısa məktəbdə müəllimliyə davam edərdim. Bəs niyə müəllimliyi tamam atıram?

Məsələ budur ki, Manaminin ölümü bədbəxt hadisə deyildi.

Manami bu sinfin şagirdləri tərəfindən öldürülüb.