(hekayənin rus variantı burada https://proza.ru/2023/03/08/1417 )
Zərifə bacısı ilə bərk dalaşıb evdən qəzəb içində
çıxmışdı. Əlbəttə, bacılar əlbəyaxa döyüşə girməmişdilər, amma bir-birinə
söyüşlə yoğrulmuş xeyli ittihamlar, tənqid yağdırmışdılar.
Bacıda əsəb
xəstəliyi vardı, çox zaman anlaqsız vəziyyətdə olur və ya ağzına gələni
danışaraq hamını əsəbiləşdirirdi. “Köpəyin qızı, keçib boğazımıza, - Zərifə sürətli
addımlarla pillələri düşürdü. – Nəyin çatmır? Yeməyin-içməyin var, əyin-baş
alıram sənə, qayğına qalıram, yaşa da sakit! Bizi də rahat burax!”. Amma yox,
bacı xəstə beyninin törəmə şübhələrini
evdəkilərin üzünə çırpmasaydı, onların sinirlərini yüksək cərəyan məftilləri
kimi tarıma çəkməsəydi, kefinə zəqqum kimi acı soğan doğramasaydı, rahat
olmurdu.
Həmin
gün bacısı ilə söz tufanını kəsmək üçün (“Günah məndədir, dəlinin biri ilə nədir
ağız-ağıza verirəm”) Zərifə neylon torbalara yığdığı zibili götürdü. Zibili həyətin küncündəki yaşıl və
narıncı rəngli, təkərli-qapaqlı konteynerlərə atıb, marketə bazarlığa gedəcəkdi.
Hava küləkli olduğu üçün köhnə qalın kürkünü geymişdi. Evdən çıxanda acıqlı baxışla bacısını uzun-uzadı süzdü, sanki
gözlərindəki nifrini və qəzəbi telepatiya ilə ona ötürmək istəyirdi, pırpızsaçlı bacı rəngsiz dodaqlarını aşağı əymiş şəkildə dəhlizdə
dayanaraq, gözlərini ona zilləmişdi. Onun gözlərinin dərinliyindəki qaralıqdan
Zərifə ürpəndi, qapını çırpıb çıxdı.
Pillələri
düşərkən, sol ayağının pəncəsi qəfildən alt tərəfə qatlandı, Zərifə öz boyu
hündürlüyü ilə tarrap! – pilləkənlərdən yerə, naxışlı metlax düzülmüş mərtəbəarası
meydançaya yıxıldı. Bir anlıq gözləri
qaraldı, nəfəsi tutuldu, böyründə yüngül ağrı hiss etdi. Əli ilə özünə dayaq
verərək, ayağa qalxmağa çalışdı, sol ayağını yerə qoyarkən, baldırın aşağı hissəsində
kəskin ağrı hiss etdi. Qız əli ilə zibil torbalarını kənara atıb dartındı, məhəccərdən
tutaraq, salamat ayağı üstündə hoppana-hoppana pillələri bir-bir qalxdı, qapını
döydü.
- - Kimdi?
– bacısı soruşdu.
- - Mənəm,
aç, - əlini məhəccərə qoymuş, bir ayağı üstündə dayanmış Zərifə dedi.
- - Yox,
Zərifə dükana getdi, sən kimsən?
- - Ay
qız, qapını aç! – Zərifə səsini qaldırdı. – Tez ol!
Atanın səsi
gəldi:
- - Kimdi
ki? Zərifədi? Aç da...
Qapı
arxasından çaqqıltı eşidildi, bacı qapını azca aralayıb başını çıxartdı:
- - Sənsən?
Niyə gəldin?
Zərifə
cavab vermədən içəri hoppandı, dəhlizdəki balaca, bacının uşaqlığından qalmış
stula əyləşdi. Bacı çoxdan böyümüşdü, amma stulu illərlə dəhlizdə qalaraq dolab
kimi istifadə edilirdi, daim üzərinə qutular, çantalar qoyular, və ya əyləşərək,
rahatca ayaqqabıları geyinərdilər.
Zərifə çəkmələrini
və kürkünü çıxardı, ağrıyan ayağını yüngülcə massaj etdi. Otağından çıxan
ata əlindəki əsanı yerə vura-vura dəhlizə gəlib həyəcanla soruşdu:
- - Nolub?
- - Bilmirəm...
Yıxıldım...
- - Bərk
əzilmisən?
- - Yəqin...
Ayağımı yerə basa bilmirəm...
-
Oturduğumuz
yerdə zibilə düşdük də... – Ata deyindi. – Yeriyəndə ayağının altına bax da...
Mənə həmişə deyirsən, asta yeri, yıxılma, özün yıxılırsan...
-
Oldu
da... Qəsdən yıxıldım? – Zərifə əsəbi halda cavab verdi. – Telefonu ver, təcili
yardıma zəng edim.
Bacı
susqun halda çiynini divara söykəyərək dəhlizdə dayanmışdı, gözlərindəki
qaralıq dərinləşirdi, və aydın idi ki, fikri başqa yerdədir, baş verənlər onun
vecinə deyil.
Zərifə təcili
yardıma zəng etdi. Həkimlər gələnə qədər özünü səliqəyə saldı, saçını daradı,
corablarını dəyişdi. Əl telefonunu, şəxsiyyət vəsiqəsini çantasına qoydu, atasından
200 manat götürdü:
-
Xəstəxanada
lazım olar... Pulunu verəcəm, darıxma. – Ata pensiyaçı idi, və hər pensiyadan
bir az pul saxlayıb yığırdı və həmişə deyirdi ki, adamın gərək ehtiyatda pulu
ola, kapitalizmdə yaşayırıq, kimsə gəlib bir manat verməyəcək ki, əlindən
tutsun. Zərifəyə əlimyandıda pul lazım olanda, atasından götürürdü və hökmən də
qaytarırdı, beləcə ata-qız bir-birinə çətin anlarda dəstək olurdular.
- - Əşşi,
pulu düşünmə, əsas sənsən... Təki ciddi bir şey olmasın.
10-15 dəqiqədən
sonra təcili yardımin iki qadın işçici – həkim və tibb bacısı – gəldi. Həkim
qarayanız bir qadındı, tibb formasının üstündən qalın yun şal salıb bürünmüşdü.
O,
- - Nolub,
şikayətiniz nədəndi? – soruşdu.
