Əgər sən əhvalatları danışmağı sevirsənsə, yazarlıq əsil sənlikdi :). Adam var, bir abzas yazı yazmaq üçün əlində olan xeyli materialı, internet səhifələrini vərəvurd edir ki, bəlkə beynindəki fikirləri yazı qəlibinə sala bilə. Adam da var ki, elə axıcı şəkildə adi bir hadisəni nəql edir ki, heyran olursan - bax, yazarlıqda nəql etmək, hadisələri danışmaq bacarığı daha əhəmiyyətlidir.
Beynimiz əsil redaktordur. Beynimiz xatirələrimizdən elə ifadələri, görüntünü, hissi seçib dilimizə gətirir ki, biz də əla nəqlçi, təhkiyəçi oluruq. Çox zaman bu, fitri istedaddır. Nəql edə bilirik, şifahi şəkildə nə qədər istəyirsən, danışaq, di gəl ki, elə ki, əlimizə qələm götürdük, ya noutbuku qarşımıza çəkdik - vəssalam, fitri bacarıqlarımız yox olur sanki.
Niyə belə olur? Axı, 5 dəqiqə əvvəl ibarələrlə, zarafat dolu bir əhvalatı elə canlı şəkildə şifahi təsvir edirdik ki... Niyə indi həmin hadisəni kağıza yaza bilmirik? Niyə dilimiz tutulur, əlimiz əsir, cümlələr qırılır?
Həəə... Demə, ağlımızdakı əminliklər əlimizi-dilimizi iflic edir: "Yazıramsa, hökmən qələmimim altından/noutbukun monitorundan şedevr, şah əsəri çıxmalıdır!", "Ya gərək dahi bir əsər yazam, ya heç nə yazmayam!". Bu cür fobiyalar yazarda ağ kağız qarşısında acizlik, tər-təmiz vərəqdən qorxu hissi yaradır. Bu fobiyanı ram etməyin bir üsulu var - o da nəyin bahasına olursa olsun, yazmaq! Qorxuları ram edərək, yazmaq! Cəfəngiyyat yazacağından ehtiyat edərək, yenə də yazmaq! Ağ vərəq qarşısındakı həyəcanı boğaraq, yazmaq!
