#SimaEnnagi #proza #hekaye
Aygül hardasa
oxumuşdu ki, hədiyyə — hissləri sözsüz ifadə edən ürək dilidir, hər hansı bir
etirafdan daha təsirli, ən gözəl ifadələrdən daha güvənli işarətdir. O,
sosial şəbəkələrdə gəzişərkən qarşısına bir reklam çarxı çıxmışdı —
kiborq-ev köməkçiləri. Bu kiborqlar kişi
və qadın qismində idilər, hər işi görürdülər. İdarə proqramına süni zəka
inteqrasiya edilmişdi, çox sürətlə yenilənən və sahibinin xarakterinə uyğunlaşan
qurğulardı.
Reklamda
hər şey cazibəli görünürdü: budur, qadın-kiborq
yemək bişirir, kişi-kiborq mebel daşıyır, balkonu rəngləyir, daha nələr,
nələr... Aygül atasına kiborq hədiyyə etmək qərarına gəldi.
— Əla seçimdir! — Dükanın meneceri Aygüldə alıcı
potensialını duyub dil-dil ötürdü. — Bizdəki
mal heç yerdə yoxdu! Hərəsi bir
aləmdir — hər biri müştərinin emosional
vəziyyətinə uyğunlaşır, düz sözə nə deyəsən, adamın əvəzinə düşünür! Möcüzədir
e, möcüzə! Ən yaxşı dostdur, həmsöhbətdir! Alın, peşman olmazsınız! Qiyməti?
Su qiymətinədir, vallah! Amma bu cür mal tapılmaz! Özü də az sayda gətirmişik!
Aygül
qulaqucu dinləyirdi, gözü isə kiborqlarda idi. Görəsən, hansı daha yaxşı
modeldi? Təbii ki, istifadəsi rahat, idarə proqramı asan və mükəmməl olmalıydı.
O, salonda düzülmüş kiborqları bir-bir nəzərdən keçirdi, onlar canlı insanlar
kimi müxtəlif pozlarda dayanmışdılar: kimisi masa arxasında əyləşib nəsə
yazırdı, kimisi taxta yonurdu, kimisi piano çalırdı, yanındakı “dostu” zərli qotazlı təbili tappıldadırdı.
