Günün əksi - 5.

FB səhifələrində gəzişərkən, müəyyən mövzuda sorğularla, fikir bölüşməsi ilə rastlaşıram. Onların birində "Həyatda ən ağır itkiniz nə olub?" sualı verilmişdi. Cavab verənlər qadınlardı. Hərəsi öz ağrısı, acısı ilə virtual məkana gəlmiş, illərlə ürəklərində saxladıqları nisgili, kədəri statuslarda yazmışlar. Oxuduqca, sarsılıram...
*
4 il bundan qabaq anamı itirmişəm.
*
Əmimi, ondan öncə sevdiyimi həmişəlik itirmişəm.
*
Atamı, bir il sonra bacımı, 5 il sonra anamı itirmişəm.
*
Atamı itirəndə, həyat dayandı, sanmışdım.
*
Anamı itirdim, iki əlil qardaşım qaldı ortalıqda.
*
Atamı itirdim, 8 aydı inanmağım gəlmir hələ.
*
Anamı itirdim, dəfninə çatmadım, hələ də elə bilirəm ki, hardasa qarşıma çıxacaq, sən gəldin, deyəcək...
*
9 yaşlı uşağımın qan xərçəngi olduğunu bildim, həyat daha bir zərbə vurdu mənə.
*
Təxminən bir il əvvəl özümü itirmişdim, başqa birisiydim, bu zaman ərzində  ən saf hisslərim heyif oldu, artıq həyata başqa cür yanaşıram, həyat mənim üçün davam edir.
*
3 il əvvəl həyatımın 14 ilini itirdiyimi anladım.
*
10 yaşım vardı, atama çox bağlı idim, gözümün qabağında xəstəxanaya apardılar, geri  sağ dönmədi.
*
Atamı, anamı, qardaşlarımı, qohumlarımı itirdim, sonda hər şeyimi - canımı, qanımı, həyatımı, hər şeyimi, hərşeyim həyat yoldaşımı gənc yaşlarında itirdim. Bu zaman həyat bitdi mənümçün, dedim, amma bitmədi... Daha dözümlü oldum, çünki 3 yadigarı qalmışdı mənə, onları böyütməli idim...
*
Uşaqkən bibimə verildim. Beş yaşımda anam bildiyim bibim öldü,nənəm böyütdü məni. Sonra əsil ata-anamı tanıdım, onları da itirdim, nişanlandım - itirdim, şəhid oldu. Bacımı avtomobil qəzasında itirdim. Həyat nə qədər mənə zərbələr vurmuş...
*
7 yaşım olanda, böyük qardaşımı itirdim, 40 il keçib üstündən, hələ də o gün gözümün qabağındadır.
*
Özümdən kiçik qardaşımla əsirlikdə bir həftə qaldıq, 1990-cı ildə...