"Qadın yazarlar" silsiləsindən. Cahan Gülsündən 2 şeir.

***


 Nədir bu susqunluğun?

Niyə danışmırsan, ruhum?!

Mənim bitməyən yorğunluğum

Sənin bitməyən qorxun...

Elə istəyirəm ki, günəşi aparsınlar gecələrdən

Yolları yığışdırsınlar küçələrdən

Yığışdırsınlar ki, kiminsə gəlməyinə

Ümidimiz qalmasın

Ümidsiz olanda daha güclü olur insan...

Yollar olmasa yanımızdakılar da getməz,

Gedə bilməz, inan...

Danış mənimlə, xahiş edirəm

De ki, məni çox istəyirsən

De ki, ölüm belə bizi ayıra bilməz...

Bu nə tənhalıqdır, ruhum?

Dünyaya anamla gəlmişdimsə,

Dünyadan niyə onsuz getməliyəm?

Bu azmış kimi, sənin də məni tərk edəcəyini deyirlər.

Göylərə uçacağını.

Yox, inanmıram

Sən mənsiz getməzsən.

Axı mən səni sevirəm, qanadlarını,

Qanadlarını sevirəm...

Amma qanadlarını sevirəmsə

Uçmamağı necə istəyə bilərəm səndən...

Ehh... lənətə gəlmiş sevgi!

Deyəsən, anlamağa başlayıram

Əsl sevgi – ruhunu sevmək kimidir

Bir gün gedəcəyini bilə-bilə

Yenə də sevmək...

***

Burax əlini ümidlərimin

Qoy uçurumdan aşağı yuvarlansınlar

Sən yoxsansa

Daha heç kimə lazım deyillər

Arzuları da boş vermişəm...

Indi

Dilimə dolaşmış sözlərini açmaqla məşğulam

Sən gedəndən...

Bir də

Dünyanın mərkəzindən qaçmaqla məşğulam,

Səndən... səndən...

"Ədəbiyyat qəzeti"

30 iyul, 2016.