Onunla adi bir gündə rastlaşmışdı. Əslində adi gün deyildi, arvadının ad günü idi. Orxan ildə bir dəfə arvadına olmayan, amma olan kimi görünən məhəbbətini necəsə sübut etməliydi. İlin 364 günü ər-arvad qanuni nigahın onların çiyinlərinə qoyduğu məsuliyyətlə barışaraq yaşasa da, iki yad adam kimi davranırdı, yalnız bir gün – Arzunun ad günündə - qonaqlar qarşısında müasir, ideal cütlük tamaşası oynanılırdı. Onları birləşdirən ülvi dəyərlərdən əsər-əlamət yoxdu – evlənəndən az sonra Orxan bunu anlamış, anladıqdan sonra içi sarsılmışdı. Ona özgə olan, ürəyinin bir telini də riqqətə gətirməyən bu yad, dayazfikirli qadınla illərlə yaşamalıydı. Yox, nə yaşamaq... əzab çəkməliydi. Arvadıyla ünsiyyəti sıfırlamaq üçün evə cox gec gələr, gələn kimi də soyunub yatağa girərdi. Arxasını arvadına çevirib yuxulamağa çalışardı. Amma, deyəsən, yuxu da ona qənim kəsilmişdi – gəlmirdi ki, gəlmirdi...
Əvvəllər Orxan evə gec gələndə, arvadıyla sevişməkdən yayınanda, vicdan əzabı çəkərdi. Özü-özünü danlayardı ki, adam kişi olar, cəhənnəmə sevgin yoxdur, amma bu zavallı qadının nə günahı var? Belə dəymə-düşərsən, evlənməyəydin. Evləndinsə, canın çıxsın, yaxşı bax arvada, incitmə onu, ər kimi borcunu yetir!
Orxanın sevgiyə həsrət ürəyi qatar relsi kimi düz və əyilməz şüuru qarşısında susurdu, amma razılaşa bilmirdi. Zorlaya bilmirdi özünü. Öz içində özünü tənha, kimsəsiz və subay sayırdı.
Gecələr gözünə yuxu getməyəndə, yaşadıqlarını xatırlayıb kövrəlirdi. Axı mən də insanam! Sevmək, sevilmək istərəm! Nə üçün yaşayıram? İşə görə? Uşaqlara görə? İşini də, uşaqlarını da sevirdi, amma onlar da ürək istəklərini tam ödəyə bilmirdilər. Anası sağ olsaydı, uşaqlıqda olduğu kimi, kəkilindən tutub dartar, “ağlını başına yığ, - deyərdi. – Arzunun nəyini bəyənmirsən? Savadlı, yaraşıqlı qadındır. Həkimdir. Sənə iki uşaq doğub. Day nə lazımdır?”
Nə deyəydi anasına? Deyəydi ki, Arzunu sevmir? Ona əlini toxunduranda, içində anlaşılmaz bir ikrah hissi, etiraz doğur? Necə izah edəydi bunları?
*
Bir gün talenin zarafat damarı tutdu. Və Orxan yüzlərlə gözlər arasında Onun gözlərini gördü. Zaman dayandı. Ürək çırpındı. Nəfəs kəsildi. Orxan o gözlərə baxdı, o gözlərin dərinliyində boğuldu. Xilas olmaq istəmirdi. Necə gözəl hiss idi gözlərdə məhv olmaq...
Arzudan çıxmayan iş – bu dəfə ad gününü evdə keçirmək istədi, iki-üç yaxın dost-tanışıyla. Orxan heç ağlına gətirməzdi ki, həmin gün onun həyatını tamam alt-üst edəcək.
Dəvət edilmiş qonaqlar arasında Orxanın tanımadığı bir qadın vardı. O, Arzunun təzə iş yoldaşı idi, bilinmir, hansı ağılnan Arzu o qadını ad gününə dəvət etmişdi. Bəlkə bu, taleyin oyunu idi? Bəlkə də oyun deyildi, Orxanın həsrətlə gözlədiyi, axtardığı tale hədiyyəsi idi?
Qadın sakitcə masa arxasında əyləşmişdi. Elə də yaraşıqlı deyildi. Uzun şabalıdı saçları, kədərli gözləri vardı. Orxan qadını görən kimi, ürəyində “Toppuşum” dedi. Heç vaxt əndamlı, kök qadınları xoşlamamışdı, sevməmişdi onları, ona elə gəlirdi ki, kök qadınların bədənindən dişi heyvan iyi gəlir... Orxanın zərif könlü belə vulqarlığı qəbul edə bilmirdi.
Amma bu qadın... Bu qadında izahedilməz cazibə vardı. Onun kədərli gözlərinə baxarkən, Orxanın içindən elektrik cərəyanı keçirdi sanki. Qəribəydi... İllərlə Orxan bu hissi, bu həyəcanı yaşamağa çalışmış, rastlaşdığı, sevişdiyi hər qadında bu ehtizazı axtarmışdı, tapmamışdı. İndi xəyalındakı qadın cismani yaxınlığı ilə Orxanı qorxudurdu. Çünki Orxan artıq bilirdi: bu, Odur... Onun Toppuşu...
*
Onların gizli görüşdükləri yer vardı. Şəhərin ucqar yerində Orxan ev kirayələmişdi. Balaca, rahat evi öz doğma evi kimi sevirdi. Burda hər əşyadan Toppuşun ətri gəlirdi. Orxan həmişə Toppuşdan tez gələr, otaqda oturub gözləyər, pilləkəndən gələn addımlara diqqət edərdi. Gözləmək də şirindi... Sevgilisi kimi... Bu balaca otaqda yaşadıqları böyük hissləri sanki yenidən, dönə-dönə qiyabi olaraq yaşayırdı Orxan. Xatırladıqca, gülümsünürdü. Bu qadına qədər yaşadıqları bir yuxu, sayıqlama kimi görünürdü. Reallıq isə indi zühur edirdi. “Toppuşum... yuxu kimisən... gözəl, şirin...” – belə düşünürdü hər an.
*
Sonra Orxan getdi. Acizliyini, inamsızlığını, zəifliyini dərk edərək getdi. ”Əclafam, - deyirdi özü-özünə, - cəmiyyətin gözündə normal ata, normal ər kimi görünmək üçün sevgimi dandım, Toppuşumu dandım”, Ürəyi ağrı ilə dolu olsa da, ağlaya bilmirdi. Əllərində hələ də Toppuşun saçlarının ipəkliyini, qulaqlarında onun cingiltili gülüşünü duyurdu. Gecələr kresloda əyləşib köks ötürə-ötürə səhəri açırdı. Artıq xatirələrdən başqa əziz heç nəyi qalmamışdı. Heç nəyi.
*
Bir gün Arzu ağızucu dedi ki, Toppuş işdən çıxır. Özəl klinikaya dəvət alıb. “Bu qız da yaman fərasətli cıxdı ha... Bir türk həkimini məngirləyib, indi də həmin türk onu öz klinikasına işə götürür, sonra da evlənəcək onunla”. Orxan Arzunun açılıb-yumulan dodaqlarına baxırdı, heç nə eşitmirdi. Barmaqlarını yumruqladı, dırnaqlarını ovuclarına bərk-bərk basıb özü-özünü incitdi.
“Əlvida, Toppuşum...” – pıçıldadı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder