Yay günlərində işə tələsmək lazım gəlmir, bu səbəbdən səhər evdən rahat çıxıb, rahat-rahat piyada gedirəm. Xoşdur bu cür gəzinti - küçələrə dolan səs-küy, əli torbalı-zənbilli evdar qadınlar, uşaqları arxalarıyca dartan gənc analar, avtomobillər, binalar, buludlar, ağaclar, quşlar - hər şey, hər şey həyatla dolu.
Qarşıma bir yaşlı qadın çıxır. Bədəni, ayaqları, qolları, qaməti yaşlı olduğunu göstərir, qadın yaxınlaşdıqca, üzündəki qırışları və baxışlarını görürəm - baxışları da bədəni kimi yaşlanmış, qocalmış... Qadının əynində parlaq çəhrayı kofta, ətəyi dizlərindən xeyli yuxarıda olan cins yubka var. Muncuqlu yay başmaqlarını tap-tap-tap asfalta vuraraq, yanımdan keçib gedir.
Nə qədər tragizm vardı bu görünüşdə... Sanki yanımdan bir insan tarixçəsi sivişib gözdən itdi. Qadın çəhrayı koftası, qısaətəkli yubkası ilə yaşına, həyatına üsyan edirdi - bu, yaşanmamış qadınlığın, sevilməmiş qadının üsyanı idi, gerçəkliklə, amansız zaman dəyişmələriylə barızmazlığı idi, yoxsa qoca bədənə gömülmüş gənclik ruhu və sevgi aclığı çəhrayı kofta və qısa yubkada təzahür etməzdi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder