KUKLA (hekayəm)

 #mistika #horror

     Şəhərin kənarında çoxdan tərk edilmiş bir ev vardı — ot basmış həyət, boyası qopub tökülmüş divarlar, qurumuş ağaclar. Yaz aylarında həyətdə pişiklər əylənirdi, sonra uzun müddətə yox olurdu. Bu evdə əvvəllər varlı bir ailə yaşayırdı, lakin onların kiçik qızı Leyla itkin düşəndən sonra ailə başqa şəhərə köçmüşdü. Ailənin köçməsi ilə ruhunu itirmiş ev zamanın basqısı altında dağılırdı.

     Bir gün Murad təsadüfən şəhərin bu hissəsinə gəldi, burada tərk edilmiş bir evin olduğunu heç bilmirdi, sevindi, sanki gizli bir xəzinə tapmışdı. Murad tənha birisi  idi, az sosiallaşdığına görə xanımlarla uzunmüddətli tanışlıq qura bilmirdi, içindəki boşluğu doldurmaq üçün köhnə binaları, tikililəri öyrənirdi, bu hobbisi ilə toz qatı altında yatan məişət tarixinə, insanların həyat tərzinə bələd olurdu, hesab edirdi ki, hər qədim əşya unudulmuş günlərin tarixçəsini qoruyub saxlayan lal şahiddir. Muradın beynində bir ideya vardı – keçmişin insanları haqqında bir kitab yazmaq. Hər kitab hər hansı fikirlə başlayır, və yalnız çalışqanlıq, cəsarət nəticəsində beynindəki düşüncədən kağızdakı son sətrin nöqtəsinə qədər davam edən yolu qət edə bilərsən.

      Boş evi görən Murad içəri gedib baxmaq qərarına gəldi, adətən belə yerlərdə maraqlı tapıntılar olurdu, və artıq köhnə kitablar, məişət əşyaları və fotoşəkillərdən ibarət kiçik bir kolleksiya toplaya bilmişdi.

     Yarımqaranlıq otağa daxil olan Murad kəskin toz və kif iyini duydu. O sanki xatirələrin izini gizlədən dünyaya addım atmışdı. Otağın qaranlıq künclərində xışıltı ilə eşələnən siçovullar  onu bir qədər qorxutdu, elə bil canlı kimsə qaranlıqda Muradla təmas qurmaq istəyirdi.

     Aşağı mərtəbədə ətrafa nəzər salandan sonra Murad  macəra ruhunun təsiri ilə çardağa çıxmaq qərarına gəldi, təcrübəsindən bilirdi ki, ən maraqlı şeylər adətən orada, sandıqlarda və rəflərdə saxlanır. Və yanılmadı. Çardaqda xeyli köhnə əşya yığılmışdı — paslı mexanizmlər, kitablar, işlənmiş mebellər, güzgülər. Hər əşyanın bilinməyən tarixçəsi vardı. Küncdə, tozlu pəncərədən düşən gün işığı altında qaralan döymə naxışlı sandıq Muradın diqqətini çəkdi. Murad sandığa yaxınlaşıb qapağı açdı, cır-cındırın altında gözəl bir kukla tapdı. Kukla sanki canlı idi, uzun qıvrım saçları, cəhrayı dodaqları, toppuş əl-ayağı onu balaca qıza oxşadırdı, elə özü də balaca uşaq boydaydı. Muradın övladı yox idi, balaca bir qız tanımırdı ki, kuklanı ona versin. Murad kuklanı elə oradaca, sandıqda qoymaq istədi, qəfildən ona elə gəldi ki, kukla gözlərini açıb-yumdu. Murad kuklaya xeyli diqqətlə baxdı, qeyri-adi heç nə tapmadı və onu özü ilə aparmaq qərarına gəldi.

Sonuncu pasiyent (hekayə)

 #Horror #mistika

     Köhnə, baxımsız  parkın qüdrətli ağacları arasında "Ruhun işığı" klinikası yerləşirdi.  Kim ruhi xəstəxananı belə adlandırmışdısa, deyəsən, yumor hissinə malik idi, sanki bura, əzablarının öhdəsindən gələ bilməyən və dəlilik uçurumuna qaçan ruhi xəstələr üçün bir klinika deyil,  gümüş zınqırovların cingiltisi altında nəğmələr oxuyan və rəqs edən  əyləncəsevər insanların mərkəzi idi.

     Soyadı kimi özü də bəsit görünüşlü doktor Mamedov — iri burun, tibbi spirtin gündəlik qəbulundan qızarmış sifət, çünki bu dəhşətli yerdə  dəli olmamaq üçün məxsusi hallı-halətli vəziyyətdə olmalısan, seyrək çal saçlar — bu gün növbətçi idi.

     Doktor Mamedov tək yaşayırdı, gecə növbələri onun tənhalığına rəng qatırdı, onsuz da evində bir işi olmurdu, onu heç kim gözləmirdi, doktor evə gələndə yorğun bədənini köhnə divana yıxıb yatardı. Klinikada da yata bildiyindən,  Mamedov valideynlərindən miras qalmış və uzaq qəsəbədə yerləşən evinə sürüklənməyə ehtiyac duymurdu.

     Nə vaxtsa bu klinikada həyat qaynayırdı, əgər belə demək mümkündüsə, — hamını sağaltmaq, şəfa vermək, insanları qorxu və panik ataklar olmadan real, müstəqil həyata qaytarmaq istəyən xeyli gənc mütəxəssis; sağalacaqlarına inanan xeyli xəstə; xəstələri ziyarət edənlər, jurnalistlər, xeyriyyəçilər var idi, amma təəssüf ki, bunların hamısı keçmişdə qalmışdı. Hər şey köhnə park kimi viran olmuşdu. İndi klinikada yeganə, sonuncu xəstə qalmışdı, o da hələ qərar verməmişdi — ömrünün sonuna qədər burada qalsın, yoxsa polad barmaqlıqlardan kənardakı həyata qayıtsın. Sonuncu xəstənin qərarından klinikanın və doktor Mamedovun aqibəti asılı idi, istənilən mənada xəstə getdikdən sonra klinika bağlanacaq, doktor Mamedov işdən çıxarılacaqdı. 

     Sonuncu xəstə Yaşar  mühəndis idi,  cəhənnəm maşını qismində bir aparat icad etmiş, ixtirasından dəhşətə gəlmişdi, bunun şeytan əməli olduğunu anlayıb hallüsinasiyalarla dolu psixoza tutulmuşdu. Uzun müddət klinikada müalicə alsa da,  heç bir yaxşılaşma olmamışdı. Yaşar bütün günü simvolik 13 nömrəli palatada qalaraq burnunun altında donquldanırdı. Ümumiyyətlə, təhlükəli deyildi, amma kim bilir ixtiraçının xəstə beynində nə gizlənir…

     Doktor Mamedov kabinetində köhnə xəstəlik tarixçələrini nəzərdən keçirirdi, son zamanlar bu onun əyləncəsi idi. Qəfildən ağzı köpüklü, qorxudan tir-tir əsən Yaşar qapının ağzında göründü:

     — Orada! Orada! – O, dəhlizin qaranlıq dərinliyini göstərdi, — onlar artıq buradadırlar! Onlar buradadır!

     Onun dəli gözlərindən, köpüklü əyri ağzından və vəhşi bağırtısından Mamedov üşəndi, işlədiyi illər ərzində xeyli quduzhallı xəstə görmüşdü, amma indi kürəyində xoşagəlməz soyuq tər hiss etdi.

 

     — Sakit ol, Yaşar, indi görək, sənə kim mane olur... – Mamedov  dedi və ayağa qalxdı. Görünməz qüvvə onu sinəsindən bərk itələdi, pəncərələr şaqqa-şaraq çırpıldı, Yaşar qıcolma ilə yerə yıxıldı. Mamedov çətinliklə ayaq üstə dayandı. Yaşarın üstündən adlayıb dəhlizə boylandı,  divarlarda sayrışan böyük kölgələri gördü,  ulama eşitdi. Palataların qapıları divarlara dəyərək dəhlizi taqqıltı ilə doldurmuşdu.

     — Aman allah! Nə baş verir? — Mamedov dəhlizin qaranlığına qışqırdı və cavab olaraq kimsə boğuq qəbir səsi ilə güldü.

     — Onlar artıq buradadırlar! - Yaşar qışqırdı. Hələ də yerdə, yıxılmış vəziyyətdə qalmışdı, ayağa qalxmağa taqəti yoxdu.

     — Kim? Kimdən danışırsan?

     — Onlar buradadır! Onlar burada! Onlar burada! - Yaşar monoton halda təkrarlayırdı.

     Doktor Mamedov ehtiyatla dəhlizə çıxdı. Divarlar sanki bir-birinə daha yaxın görünürdü, kölgələr qəribə formada oynayırdı. Hava qalınlaşmış, ağırlaşmışdı, sanki görünməz canlılarla dolmuşdu. Kükürdün qəribə qoxusu ətrafdakı hər şeyə hopmuş, köhnə divarların kif və nəm qoxusu ilə qarışmışdı. Gecə vaxtı üçün hər şey normal kimi görünürdü, bir şeydən başqa: pəncərənin qarşısındakı divarda  boya ləkəsi yaranmışdı. Gümüş Ay işığında ləkə yavaş-yavaş çırpınırdı, böyüyüb-kiçilirdi, sanki bir canlı divardan qopub çıxmağa çalışırdı.

     Gördüyü mənzərədən doktor Mamedovun az qala ürəyi dayanacaqdı, ilk dəfə idi ki, belə bir nəsə görürdü, hərçənd çoxillik təcrübəsində  xəstələrin davranışlarında və düşüncələrində izaholunmaz o qədər qəribəliklərin şahidi olmuşdu ki... Xəstələrin tez-tez "onlar" -  gecələr onların ardınca gələn varlıqlar haqqında danışdıqlarını xatırladı. O vaxtlar Mamedov  bu şikayətlərə məhəl qoymamışdı, onları dərmanların və ya xəstəliyin yaratdığı qarabasmalar hesab etmişdi.

     Qəfildən dəhlizdə pıçıltı eşidildi, kimsə Mamedovu çağırdı. Doktor geri dönüb baxdı — heç kim yoxdu. Sinəsində ürəyi şiddətlə döyündü. Qaranlıqda bir siluet peyda oldu — irəli uzanmış qolları və boş göz yuvaları ilə hündür bir kölgə. Siluet əlində qırmızı, nəbz kimi vuran nəsə tutmuşdu və yavaş-yavaş Mamedova doğru hərəkət edirdi. Doktor kabinetinə tərəf qaçdı, ancaq qapı içəridən bağlı idi. Doktor qapını yumruqladı:

     — Yaşar! Aç! Qapını aç!

     — Onlar buradadır! Onlar burada! - qapının arxasından Yaşarın boğuq səsi eşidildi.

     Dəhliz boyunca palataların qapıları cırıltı ilə açılıb bağlanırdı, doktor  qollarını irəli uzadıb hər yeri dolduran çoxlu kölgələr gördü.

—    İkimizi də götürəcəklər! Aparacaqlar! — Yaşar qışqırdı və doktoru kabinetə buraxdı. Mamedov hiss etdi ki, soyuq dalğa bədənini bürüyür. Kölgələr bir-birini itələyərək içəri daxil olmağa başladı, doktor anladl ki, gördüyü yalnız xəstə hallüsinasiyalar deyil. Bu daha dəhşətli nəsə idi. Qədim və amansız nəsə. Mistik, şeytani.

     Məhz bu an Mamedov anladı ki, klinika xəstələri yalnız qoruyub xilas etmirdi, həmçinin onların ruhunu tələyə salırdı, bir vaxtlar burada dəlilikdən və ağrıdan əziyyət çəkənlərin ruhlarını ovlayırdı. İndi də yeni qurbanlara ehtiyac vardı.

      İşıq tamam söndü və zülmət qaranlıqda Yaşarın son bağırtısı eşidildi...

     Səhər doktor Mamedov ayılanda, özünü döşəmədə,  tamamilə çılpaq olduğunu gördü. Yaşar  yoxdu. Kabinetdə hər şey dağıdılıb tökülmüşdü, sanki burada nəsə axtarmışdılar. Mamedovun uzaq rəfdə saxladığı dərmanlar və spirt şüşələri düzülmüş dolab da qırılmışdı. Nimdaş bir geyim tapıb əyninə keçirən doktor dəhlizə çıxdı.

     Günəş işığı ətrafdakı  hər şeyi nura bürümüşdü. Barmaqlıqlı pəncərələrin xaricində akasiya   çiçək açmışdı, yüzillik palıd və şam ağaclarının budaqları küləkdə rəqs edirdi.

     Mamedov qaçaraq Yaşarın yanına, 13 nömrəli palataya getdi. Yaşarı tapmadı, ancaq ya palatadamı, yoxsa beynindəmi monoton bir pıçıltı eşitdi. "Bu, xəstələrin ruhlarının pıçıltısıdır, onlar buradadır... maddi deyil, yox, görünməz qüvvə şəklindədir...",  —  doktor Mamedov düşündü. Və anladı ki, bu qorxunc əhvalatın bir hissəsinə çevrilib, indi o da  "onlardan" biri olmuşdu...

#SimaEnnagi  #proza

Sirr (hekayə)

 

 

     Arzu ögey anası Məsmənin yanına getməliydi – arvad xeyli vaxt idi ki, zəng edib Arzunu yorurdu: gəl, gəl də... nə vaxt gəlirsən? Arzunun gəlişini tezləşdirmək üçün ögey ana hərdən ağlamsınır, səsini titrədir, gah məzəmmət edir, gah da köks ötürüb, “bir gün gəlib görərsən ki, ölmüşəm”, — deyirdi. Arzu da ayda-ildə bir dəfə, ya bayramdan-bayrama Məsməni görməyə gələrdi, özü də candərdi — sevmirdi Məsməni, illər keçsə də, sevə bilməmişdi. Məsməgildə olanda gözucu onu süzürdü və anlamırdı ki, atası bu kənd arvadının nəyinə aşıq olub evlənmişdi onunla.

     Məsmə  mehrini Arzuya salmışdı, onunla yaxın münasibət qurmaq istəyirdi, amma Arzu hesab edirdi ki, Məsmə ilə yaxınlaşsa, öz doğma anasına, onun xatirəsinə xəyanət etmiş olar. Arzu anasından yadigar qalan yeganə fotonu pulqabının xırda cibində saxlayır,  darıxanda, qəmli anlarında fotonu çıxarıb uzun-uzadı anasının təbəssümlü üzünə baxardı. Fotoda anası gəncdi, gözəldi, qara saçları çiyinlərinə tökülmüşdü, əynində qısaqol paltar, ayaqlarında yüngül yay başmaqları vardı, bir əlində hörmə zənbil tutmuşdu, o biri əli isə dirsəkdən kəsilmişdi — o fotoda ata da vardı, ana əlini onun çiyninə qoymuşdu, amma ata Məsməni evə gətirəndən sonra Arzu atasını fotodan kəsib atmışdı. “Anama xəyanət edən kişinin anamın yanında yeri yoxdur!”.

Səlim Babullaoğlu. “İlyas Göçmənin şəkil dəftəri” kitabından

 

“Maskalı adamların himni” şeiri

Kim oxuyar alnımızdakı sətir-sətir qırışları,

kim? Hansı dilçi, hansı xəttat?

Axı, bu yazılara baxan kimsə bu xətti tanımaz.

Göz yaşlarımız yalnız yanaqlarımızı suvarmaz, hətta

yanğımızı da yatırar ki, bunu siz

yenə də üzümüzə baxıb sezə bilməzsiniz.

Göz yaşımızla yuduq gözlərimizi, amma

kirpiklərçün fərq etmədi, onlar əvvəlki kimi

nə tozdan, nə qorxudan, nə pis nəzərdən

yenə qoruya bilmədilər bizi, qırpıldılar.

Kim duyar müşkülləri səyriyən gözümüzdən?

Ağrısını ürəyimizin üzümüzdən kim duyar?

Əgər ki, bu sualların cavabı yoxdursa,

nədən üzümüzü görsün adamlar?

Əgər üzümüzə öyrəşənlərin sayı çoxdusa,

bəlkə onu arada gizlətməkdə lüzum var.

Kim bilir bəlkə elə bizim özümüz də

arada güzgüyə baxanda çaşmalıyıq,

bəlkə, biz də özümüzə arabir özgə üzüylə baxmalıyıq…

Şeir dəftərçəmdən. Hər qadının bir fincan arzuya haqqı vardır

 

Hər qadının bir fincan arzuya

Haqqı vardır.

Hər qadın dinləməyə,

Dinlənilməyə ümid edər.

Arzularını udum-udum,

Birər-birər içər,

Düşüncələr qaymağından

Dadaraq.

 

Qoy dünya yavaşlasın.

Sussun. Gözləsin.

Qoy bir fincan arzu acı qəhvə kimi

Yorğunluğu gözlərdən silsin.

Zaman axmasın.

Ürək parçalanmasın keçmiş yanlışlardan.

Həyat geri addımlamır, biləsən.

 

Hər bir qadının bir ovuc sevincə,

Bir çimdik sevgiyə haqqı vardır –

Kim deyir dünya qadının ayaqları altındadır?

Yox!

Dünya qadının çiyinlərində

Irəli gedir

Addım-addım, birər-birər,

Qadınların arzu çiçəklərini əzərək...

Sima

Şeir dəftərçəmdən. Bir səhər, ümidlərin tükəndiyi gündə

 

Bir səhər, ümidlərin tükəndiyi gündə

Gözünü tavana dikib

Açılmayan qapı önündə

Qaldığını anlayırsan.

Gündəlik udduğun yalanlar

Daha incitmir üzgün ürəyini.

Özünü aldatmaq asan imiş, demə...

 

Özünü həyatın dalğasından qopmuş köpük,

Sınmış güzgünün qırıntısı kimi hiss edirsən –

Dünyanın ümmanlara sığmadığı zamanlar arxada qaldı,

Gözünü buludlara deyil,

Boz tozlu yollara dikmisən indi.

 

Nə vaxtsa bu ürək,

Bu ovuclar istiylə doluydu.

Nə vaxtsa uçurdun sevincdən, qanadları gərərək.

Sevdiyimiz insanlar cəlladımız olur  -

Təzəcə kəşf etmisən bunu.

Çırpıldın buludlardan

Deşilmiş qanadlarınla.

Dünyanın ümmanlara sığmadığı zamanlar arxada qaldı.

Sima

Şeir dəftərçəmdən. Bir xəyal et: yuxudan oyandın, anladın təksən.

 

Bir xəyal et: yuxudan oyandın, anladın təksən,

Təkcə kürən günəş tərk etməyib səni,

İsti şüalarını tökür çiyninə, yandırır gecə yuxularını.

 

Nə bir səs var, nə bir rəng –

Boz olub dünyan, qaralıb,

Səssizlik qulaqlarını dağıdır.

“Lənətə gələsən!” deyib

Atılırsan pəncərəyə sarı,

Dünyanın hələ sənin olduğuna

Sübut axtarırsan.

 

Gözlərin nəmlənir,

Sükunətə bürünmüş küçələr

Keçmiş qorxularını yada salır.

 

Soyuq kölgə kimi sıyrılıb çıxırsan evdən,

Tozlu-dumanlı küçələrdə axtarırsan keçmişini,

Səni sənə qazandıran o günlərin izini.

 

Acı siqareti qurumuş dodaqlarına dürtüb,

Çəkirsən boz tüstünü ciyərlərinə -

Don Kixot dəyirmanla savaşırdı,

Sən də öz xatirələrinlə.

 

Üzünü sancan küləyə qəzəblənirsən,

Nursuz ürəyini dirçəltmək istəyirsən,

Bir isti sözə möhtac olduğunu danma.

 

Qorxma.

Təklik qorxulu deyil.

Sima

Sandıqça (hekayəm)

 

     Nəhayət, çoxdan gözlənilən bahar şəhəri bürüdü. Bir neçə gün əvvəl yağan qar erkən çiçəkləmiş budaqlara şəkər tozu kimi səpilmişdi, qara buludlar şişmiş lopalarla günəşi udmuş, mülayim bahar günəşindən tam zövq almağa imkan verməmişdi. Ancaq bu gün qar demək olar ki, hər yerdə əriyib, havada incə, şirin qatran və nəm torpaq qoxusu var.

     Zərnişan bu cür havanı çox sevirdi. İşdən çıxıb qızı Leylanın oxuduğu məktəbə gedirdi. Küknar və şam ağaclarının sıralandığı parkda addımlayarkən, ayazlı-qatranlı qoxunu ciyərlərinə çəkib gülümsəyirdi. Kefi kök idi. Niyə də olmasın? Ailəsi, qızı, həyat yoldaşı vardı. Qalmağa evi, yeməyə çörəyi vardı. Daha insana nə lazımdı ki? Bir kəlam yadına düşdü: əgər gözlərin görürsə, yeriyə bilirsənsə, danışırsan, sevirsən və hər səhər yatağından qalxa bilirsənsə, sən düşündüyündən daha zənginsən!

     Cib telefonu zəng çaldı. Tanımadığı nömrə idi.

—        —    Allo, kimdir? – Zərnişan soruşdu.

—    Qızın bizdədir. Polisə zəng etmə. Bir saatdan sonra ev telefonuna zəng gələcək,  — xışıltılı metal səs dedi. Dud-dud-dud... xəttin o tərəfində telefon susdu. Zərnişan dayandı. Əvvəlcə səhv eşitdiyini düşündü. Necə? Qızı təhlükədədir? Onu oğurlayıblar? Kim? Bu təşvişli fikirlərlə Zərnişan bayaqkı nömrəyə zəng etdi, amma zəng çatmadı, görünür, telefonu ya söndürmüş, ya da qırıb tullamışdılar.

Zərnişan fikrini toplamağa çalışdı. Sonra  Leylanın sinif rəhbərinə zəng etdi:

—             — Salam, Zeynəb müəllimə, Leyla haradadır?

—            — Bu gün Leylanı bir qadın götürdü.

—            — Niyə? Niyə icazə verdiniz? Bilmirsiniz ki, Leylanı ancaq mən götürürəm?

—    Leyla o qadını görcək yanına qaçdı, soruşdum, tanıyırsan onu, dedi, bəli. Mən də düşündüm ki, kimsə qohumlardandır, ona görə Leylanı aparmağa icazə verdim.

—    Nahaq yerə! Gərək mənə xəbər verərdiniz! – Zərnişan qəzəblə telefonu söndürdü. Bir an sonra ərinə zəng etdi:

—       — Kənan, Leyla yoxdu. Deyəsən, oğurlayıblar.

—    Nə? Sən nə danışırsan? — Kənan dedi. Zərnişan hadisəni ona danışdı. Qərara gəldilər ki, polisə müraciət etsinlər.

Alov İnannanın şeirlərindən

 

Yorulanda çadırlandığım,
İslananda çətirləndiyim ,
İstilənəndə kölgələndiyim,
Quşlarının nəğmələriylə
Ruhumu qanadlandırdığım,
Ağac anam,
Gəl, səni qucaqlayım.
Qollarım qollarına çatmasa da olar,
Saçlarım saçlarına dolaşmasa da olar,
Nəfəsinlə ciyərlərimi doldurum.
Ruhunu içimə çəkim.
Sənə söykənəndə,
Arxamda güvənlə durduğunu
bilməyim bəsimdi

Türk şeiri. Turgut Uyar. "Bir gün səhər-səhər"

Bir gün səhər-səhər qapını döysəm,

Kimdir? - yuxulu səsinlə sorarsan içəridən.

Saçların dağınıq, özün narahat -

Kim bilir, necə də gözəlsən o an.

Bir səhər qapını döysəm,

Yuxudan səni oyandırsam,

ki, hələ limandan duman qalxmamış,

zavodun fit səsi eşidilməkdə...

Çevirdi: Sima Ənnağı