Mən həqiqəti bilirdim, A. və B. də məktəbə gəlməyə
davam edirdilər. Onların vecinə deyildi ki, sinfə polis gələcək. A. qalib bir təbəssümlə məndən soruşdu
ki, nə üçün onun etirafından sonra polisə xəbər verməmişəm. Nə olub ki? Bu bədbəxt
hadisədir. Mən A.-nın etdiyi cinayət
haqqında hamıya danışıb ona şöhrət qazandırmaq istəmirdim. Bir ana kimi, A. və B.-nin ölməsini istəyirdim. Bir müəllim kimi gərək hər şeyi polisə
danışaydım, həmçinin bu uşaqları müdafiə etməliydim. Polis qərara gəldi ki,
Manami bədbəxt hadisə nəticəsində ölüb, mən B.-nin anasına söz verdim ki, hər şey bu cür qalacaq. Nə nəcib hərəkətdir,
deyilmi? B.-nin işdən gələn atası olanları
öyrənib mənə pul təklif etdi. Razılaşmadım. Pulu götürsəydim, B. hesab edəcəkdi ki, hər şeyi unuda
bilər. Mən isə istəyirdim ki, o ömrü boyu bunu xatırlasın, və gələcəkdə ləyaqətli
həyat sürsün. Əgər atası oğluna kömək etmək istəyirsə, qoy B.-ni həyatı boyu dəstəkləsin.
Əgər A.
başqa birisini öldürsə, onda necə?
Hm... siz mən gözlədiyimdən daha soyuqqanlı
imişsiniz... QİÇS haqqında dediklərim sizi şoka saldı, amma balaca qızın ölümü
vecinizə olmadı. Amma A. hələ heç
kimi öldürməmişdi. Takenaka xanım məxmər çantanı mənə gətirəndə, həmin gecə məktəbə
gedib çantadakı elektrik gücünü ölçdüm. Qısaca, bu güc nə dördyaşlı uşağı, nə də
ürəyi xəstə qocanı öldürə bilərdi. Cərəyanın gücünü özümdə yoxladım. Zəifdi.
Manami sadəcə huşunu itirmişdi. Demişdim ki, o suda boğulub. Hadisənin ertəsi
günü A. B.-dən soruşdu ki, qızı niyə
hovuza atıb? Mən də soruşmaq istəyirəm – niyə heç kimi köməyə çağırmadı? Niyə dərhal
qaçıb getmədi?
Axı Manami hələ sağ idi.