Bir payız
Tutub qolundan
Gülürəm –
Özümü xöşbəxt göstərmək istəyirəm.
Nəmli baxışlarından
Ürəyim pas atır,
“Unutmamışam...” sözlərin
Dirənir çiynimə.
Gülüşüm buxarlanıb
Qarışır Bakının tozlu havasına.
Niyə və nəyə
Qəmlənirsən?
Sən ki,
Kaşkilərlə yaşayan deyilsən,
Başqasının gözündəki günəşi
Bir yalanla söndürə bilirsən.
Qanadsız quş kimiyik biz
Sevgisiz.
Sima
(illüstrasiya GigaChat)
(Məncə, bu rəsm təklənmiş, bu dünyada hüzuru olmayan sənətkarın metaforik təsviridir)
* * *
(illüstrasiya GigaChat)
Yuxulu səssizlik
Bürüyüb ağacları,
Yorğun şüalar tuşlanıb buludlara.
Sabah
bugünkü gün keçmişə çevriləcək,
Yağışda damla-damla
Xatirələr əriyəcək,
Yaşananlar yazılacaq
Ağappaq vərəqlərə.
Dodaqlar kaşkilərdən quruyacaq,
Ürək sevgidən tamam sınacaq,
Gecənin qaranlığında
Solğun fənər işığında
Sənin adın səslənəcək
Küləyin xışıltısında.
Sevilməyən qadınlar döyülər çox zaman.
Xəyalları
Kişinin yumruğuyla qırılıb tökülər ayaq
altına,
Sürünər imdad diləyərək,
Axı qadını yaşadan o xəyallardı –
Inanmadığı,
Inanmağa özünü məcbur etdiyi xəyallar.
Bir dəfə qatarda
Dar kupedə iki qoca
Keçmişi xatırlayaraq düzdülər masaya
Ağ pendiri, qara çörəyi,
Sarıbaş soğanı.
Qocalardan biri yumruğunu çırpdı
Soğanın başına –
Xırçıltıyla soğan oldu xəşil,
Yaşartdı qocaların yorğun gözlərini.
Hər gecə kişinin yumruğuna tuş gələn qadın
O soğan kimi dönür xəşilə,
Yığır ətəyinə dağılmış arzularını,
Udur soğan kimi acı göz yaşlarını,
Daha heç nəyə,
Heç kimə
Inanmır...
#mistika #horror
Şəhərin
kənarında çoxdan tərk edilmiş bir ev vardı — ot basmış həyət, boyası qopub
tökülmüş divarlar, qurumuş ağaclar. Yaz aylarında həyətdə pişiklər əylənirdi,
sonra uzun müddətə yox olurdu. Bu evdə əvvəllər varlı bir ailə yaşayırdı, lakin
onların kiçik qızı Leyla itkin düşəndən sonra ailə başqa şəhərə köçmüşdü. Ailənin
köçməsi ilə ruhunu itirmiş ev zamanın basqısı altında dağılırdı.
Bir gün
Murad təsadüfən şəhərin bu hissəsinə gəldi, burada tərk edilmiş bir evin
olduğunu heç bilmirdi, sevindi, sanki gizli bir xəzinə tapmışdı. Murad tənha
birisi idi, az sosiallaşdığına görə
xanımlarla uzunmüddətli tanışlıq qura bilmirdi, içindəki boşluğu doldurmaq üçün
köhnə binaları, tikililəri öyrənirdi, bu hobbisi ilə toz qatı altında yatan məişət
tarixinə, insanların həyat tərzinə bələd olurdu, hesab edirdi ki, hər qədim əşya
unudulmuş günlərin tarixçəsini qoruyub saxlayan lal şahiddir. Muradın beynində
bir ideya vardı – keçmişin insanları haqqında bir kitab yazmaq. Hər kitab hər
hansı fikirlə başlayır, və yalnız çalışqanlıq, cəsarət nəticəsində beynindəki düşüncədən
kağızdakı son sətrin nöqtəsinə qədər davam edən yolu qət edə bilərsən.
Boş evi görən Murad içəri gedib baxmaq qərarına
gəldi, adətən belə yerlərdə maraqlı tapıntılar olurdu, və artıq köhnə kitablar,
məişət əşyaları və fotoşəkillərdən ibarət kiçik bir kolleksiya toplaya
bilmişdi.
Yarımqaranlıq
otağa daxil olan Murad kəskin toz və kif iyini duydu. O sanki xatirələrin izini
gizlədən dünyaya addım atmışdı. Otağın qaranlıq künclərində xışıltı ilə eşələnən
siçovullar onu bir qədər qorxutdu, elə
bil canlı kimsə qaranlıqda Muradla təmas qurmaq istəyirdi.
Aşağı mərtəbədə
ətrafa nəzər salandan sonra Murad macəra
ruhunun təsiri ilə çardağa çıxmaq qərarına gəldi, təcrübəsindən bilirdi ki, ən
maraqlı şeylər adətən orada, sandıqlarda və rəflərdə saxlanır. Və yanılmadı.
Çardaqda xeyli köhnə əşya yığılmışdı — paslı mexanizmlər, kitablar, işlənmiş
mebellər, güzgülər. Hər əşyanın bilinməyən tarixçəsi vardı. Küncdə, tozlu pəncərədən
düşən gün işığı altında qaralan döymə naxışlı sandıq Muradın diqqətini çəkdi. Murad
sandığa yaxınlaşıb qapağı açdı, cır-cındırın altında gözəl bir kukla tapdı. Kukla
sanki canlı idi, uzun qıvrım saçları, cəhrayı dodaqları, toppuş əl-ayağı onu
balaca qıza oxşadırdı, elə özü də balaca uşaq boydaydı. Muradın övladı yox idi,
balaca bir qız tanımırdı ki, kuklanı ona versin. Murad kuklanı elə oradaca,
sandıqda qoymaq istədi, qəfildən ona elə gəldi ki, kukla gözlərini açıb-yumdu.
Murad kuklaya xeyli diqqətlə baxdı, qeyri-adi heç nə tapmadı və onu özü ilə
aparmaq qərarına gəldi.
