#mistika #horror
Şəhərin
kənarında çoxdan tərk edilmiş bir ev vardı — ot basmış həyət, boyası qopub
tökülmüş divarlar, qurumuş ağaclar. Yaz aylarında həyətdə pişiklər əylənirdi,
sonra uzun müddətə yox olurdu. Bu evdə əvvəllər varlı bir ailə yaşayırdı, lakin
onların kiçik qızı Leyla itkin düşəndən sonra ailə başqa şəhərə köçmüşdü. Ailənin
köçməsi ilə ruhunu itirmiş ev zamanın basqısı altında dağılırdı.
Bir gün
Murad təsadüfən şəhərin bu hissəsinə gəldi, burada tərk edilmiş bir evin
olduğunu heç bilmirdi, sevindi, sanki gizli bir xəzinə tapmışdı. Murad tənha
birisi idi, az sosiallaşdığına görə
xanımlarla uzunmüddətli tanışlıq qura bilmirdi, içindəki boşluğu doldurmaq üçün
köhnə binaları, tikililəri öyrənirdi, bu hobbisi ilə toz qatı altında yatan məişət
tarixinə, insanların həyat tərzinə bələd olurdu, hesab edirdi ki, hər qədim əşya
unudulmuş günlərin tarixçəsini qoruyub saxlayan lal şahiddir. Muradın beynində
bir ideya vardı – keçmişin insanları haqqında bir kitab yazmaq. Hər kitab hər
hansı fikirlə başlayır, və yalnız çalışqanlıq, cəsarət nəticəsində beynindəki düşüncədən
kağızdakı son sətrin nöqtəsinə qədər davam edən yolu qət edə bilərsən.
Boş evi görən Murad içəri gedib baxmaq qərarına
gəldi, adətən belə yerlərdə maraqlı tapıntılar olurdu, və artıq köhnə kitablar,
məişət əşyaları və fotoşəkillərdən ibarət kiçik bir kolleksiya toplaya
bilmişdi.
Yarımqaranlıq
otağa daxil olan Murad kəskin toz və kif iyini duydu. O sanki xatirələrin izini
gizlədən dünyaya addım atmışdı. Otağın qaranlıq künclərində xışıltı ilə eşələnən
siçovullar onu bir qədər qorxutdu, elə
bil canlı kimsə qaranlıqda Muradla təmas qurmaq istəyirdi.
Aşağı mərtəbədə
ətrafa nəzər salandan sonra Murad macəra
ruhunun təsiri ilə çardağa çıxmaq qərarına gəldi, təcrübəsindən bilirdi ki, ən
maraqlı şeylər adətən orada, sandıqlarda və rəflərdə saxlanır. Və yanılmadı.
Çardaqda xeyli köhnə əşya yığılmışdı — paslı mexanizmlər, kitablar, işlənmiş
mebellər, güzgülər. Hər əşyanın bilinməyən tarixçəsi vardı. Küncdə, tozlu pəncərədən
düşən gün işığı altında qaralan döymə naxışlı sandıq Muradın diqqətini çəkdi. Murad
sandığa yaxınlaşıb qapağı açdı, cır-cındırın altında gözəl bir kukla tapdı. Kukla
sanki canlı idi, uzun qıvrım saçları, cəhrayı dodaqları, toppuş əl-ayağı onu
balaca qıza oxşadırdı, elə özü də balaca uşaq boydaydı. Muradın övladı yox idi,
balaca bir qız tanımırdı ki, kuklanı ona versin. Murad kuklanı elə oradaca,
sandıqda qoymaq istədi, qəfildən ona elə gəldi ki, kukla gözlərini açıb-yumdu.
Murad kuklaya xeyli diqqətlə baxdı, qeyri-adi heç nə tapmadı və onu özü ilə
aparmaq qərarına gəldi.
