Bir səhər,
ümidlərin tükəndiyi gündə
Gözünü
tavana dikib
Açılmayan
qapı önündə
Qaldığını
anlayırsan.
Gündəlik
udduğun yalanlar
Daha incitmir
üzgün ürəyini.
Özünü
aldatmaq asan imiş, demə...
Özünü
həyatın dalğasından qopmuş köpük,
Sınmış
güzgünün qırıntısı kimi hiss edirsən –
Dünyanın
ümmanlara sığmadığı zamanlar arxada qaldı,
Gözünü
buludlara deyil,
Boz tozlu
yollara dikmisən indi.
Nə
vaxtsa bu ürək,
Bu ovuclar
istiylə doluydu.
Nə vaxtsa
uçurdun sevincdən, qanadları gərərək.
Sevdiyimiz
insanlar cəlladımız olur -
Təzəcə
kəşf etmisən bunu.
Çırpıldın
buludlardan
Deşilmiş
qanadlarınla.
Dünyanın
ümmanlara sığmadığı zamanlar arxada qaldı.
Sima
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder