Dondurma şeiri
Bir az sen var idin
zamanın tərkibində,
bir az da mən.
Bir az sevgi,
bir az da ayrılıq.
Ona görə dadı damağımda qalıb,
uşaqlıqda yediyim dondurma kimidi,
- indi ələ düşmür əvvəlki zamanın dadı.
**
Sular boğuldu, nəfəsi kəsildi havanın,
keçən günlərin birində itirdim
ən yaxın dostumu, ən yaxın adamı.
Anasının ağ saçlarına büküldü cəsədi,
uşaqlıqda qırdığımız budaqlardan
düzəltdik tabutunu.
Sağ olsun, yuvasını dağıtdığımız
qarışqalar gəldi köməyə.
Ən axırıncı şəkildə
necə də gülürdük ürəkdən,
İnsan nə ət parçasıymış, nə də torpaq,
İnsan kağız parçasıymış, əslində.
**
Göy üzündə bulud topası üzür,
göyərtəsi ümid dolu.
Ulduzlara çatnmaq üçün
şimşəkləri avar kimi
irəli-geri çəkir.
**
Tarix kitablarını vərəqlədim ötən gün,
saç tellərini tapdım
soyuq müharibənin dövrləri arasında.
Ədəbiyyat qəzeti,
10 aprel 2021.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder