Faiq (İsmayılov). İynəboyu şeirlər

İynə boyu şeirlər yazıram,

misralarım quş balası kimi

yoluq-yoluq.

Misralarım şoranlıq otu kimi
qırıq-qırıq.

Bilmirəm oxuyan tapılacaq,
ya yox.

İynə boyu şeirlər yazıram.

Bəzən duzlusu olur,
bəzən duzsuzu.

Uğurlusu da olur,
uğursuzu da.

Oxusan da sağ ol,
oxumasan da.

**

Yarpaqsız ağaclar
Tunc heykəllərə bənzəyir…
Tunc heykəllərin qisməti
bir nöqtəymiş.
Bir nöqtədə nə qədər donasan,
qalasan,
bir nöqtəyə nə qədər boylanasan,
baxasan?..
Mənim ağaclara yazığım gəlir.

**

Ayağımın altında torpaq,
başımın üstündə bayraq,
bayraqdan yuxarı
ağ-ağ göyərçinlər.
Ağ-ağ göyərçinlərdən
yuxarı günəşdi, –
nurun çilər.
Nə ağrı var, nə acı,
nə sevinc həsrətlisiyəm,
nə də bir tikə
çörək möhtacı!

**

Alnım gümansızlığa dəyəndə,
arzularım yarpaq kimi tökülür
bir-bir, iki-bir.
Ağacların hardasa ümidi var
baharın gəlməsinə,
yarpaqların yenisinə.
Arzuların təkrarı olmur,
arzuların xəzan gördüsə
getdi fələyin çərxinə.
Yenidən doğulmur,
Yenidən doğulmur.